Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009

Στη σκιά της πεταλούδας

.
Παράλληλες ιστορίες δυο οικογενειών που βρέθηκαν από διαφορετικές αφετηρίες και ακολουθώντας διαφορετικές διαδρομές στη δίνη των γεγονότων του 20ού αιώνα. Αφορμή για το ξεδίπλωμα της ιστορίας τους και τελικά τη σύγκλισή τους, ένα... ασανσέρ. Οιωνός του κάθε επερχόμενου κακού η ανεπαίσθητη σκιά μιας πεταλούδας.

Το βιβλίο ωρίμασε στη βιβλιοθήκη μου χρόνια, όταν ήρθε η σειρά του, όμως, διαβάστηκε μέσα σε λίγες μέρες.
Μυθιστόρημα "για έναν αιώνα" που δεν φιλοδοξεί να γράψει Ιστορία αλλά την ακουμπάει, την αγκαλιάζει με τον καλύτερο τρόπο. "Ένα βιβλίο για τους αποτυχημένους" λέει ο συγγραφέας στο οπισθόφυλλο. Αποτυχημένους δεν βρήκα πουθενά, άτυχους ίσως, αγωνιστές όμως. Για την ακρίβεια πολλές γενιές αγωνιστών, της κοινωνίας, της καθημερινότητας. Υποκλίνομαι στο συγγραφικό ταλέντο του δημιουργού, στον άψογο αφηγηματικό του λόγο, τον μεστό αλλά και χειμαρρώδη.

Από τα καλύτερα (ελληνικά) βιβλία που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια.
.

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009

Πάρε το μηδέν

.
Το βιβλίο μας το χάρισε τα Χριστούγεννα ένα γλυκύτατο πιτσιρίκι, απ' αυτά που έχουν γεννηθεί μετά το '80 και που επιμένουν να μας μιλάνε στον πληθυντικό. "Ένα βιβλίο για τη γενιά σας" μας είπε και, ΟΚ, έχει δίκιο αφού όντως ανήκουμε ως ζεύγος στο target group του συγγραφέα ("έχουμε γεννηθεί είτε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '60 ή το πρώτο μισό της δεκαετίας του '70", λέει στην πρώτη σελίδα του βιβλίου), παρ' όλα αυτά νιώσαμε λίγο μούμιες.

Όπως και να 'χει, το βιβλίο του Κωνσταντίνου Καμάρα διαβάζεται σαν νερό, είναι χιουμοριστικό και χαλαρό. Σαν να μιλάς με ένα παλιό συμμαθητή σε reunion, ας πούμε. Σε στυλ "κουβέντα να γίνεται", όπως λέει και ο ίδιος, καταφέρνει να συγκεντρώσει στα δοκίμιά του αρκετά από τα γεγονότα που έζησε η γενιά μας, να τα ανασύρει από τη μνήμη μας και να τα σερβίρει στο πιάτο.
Προσωπικά έχω διάφορες ενστάσεις στην ιεράρχηση των γεγονότων ή στα εξαγόμενα συμπεράσματα τα οποία συχνά έχουν και το χαρακτήρα αξιωματικών αφορισμών. Αλλά σε ένα τέτοιο βιβλίο είναι μάλλον δύσκολο να αποφύγεις τον υποκειμενισμό και ο συγγραφέας δεν φαίνεται να το είχε και στόχο.
Απ' ό,τι έχω καταλάβει πουλάει τρελλά αφού οι περισσότεροι συνομήλικοι φίλοι μας το έχουν διαβάσει. Αφορμής δοθείσης έχουμε κάνει κουβέντες με πολύ γέλιο, διαπιστώνοντας ταυτόχρονα ότι θα μπορούσαμε να συγκεντρώσουμε υλικό για ακόμα ένα βιβλίο (με τους δικούς μας υποκειμενισμούς).
.

Τρίτη 10 Μαρτίου 2009

Και όμως... πετάει!

.
Πέντε μέρες μετά την Κ. Δευτέρα είπαμε να πετάξουμε τον αετό μας. Γιατί όχι; Καλό καιρό είχε (τελικά), πήγαμε δίπλα στη θάλασσα. Κόσμο δεν είχε για να μας λοξοκοιτάει (και όσοι ψάρευαν/κολυμπούσαν είχαν άλλα να ασχολούνται)...

Άντε να δούμε τι φτιάξαμε... γιατί ο αετός ήταν κατασκευής μας (σε χρώματα επιλογής της πριγκιπέσας, βεβαίως) και μια αγωνία παραπάνω την είχαμε.


Τελευταίος έλεγχος... ζύγια- ουρά ΟΚ. Βρίσκουμε τη φορά του αέρα, περιμένουμε την κατάλληλη ώθηση και... φύγαμε.
1η, 2η προσπάθεια... χμμ... κάτι φταίει. Αφαιρούμε λίγη ουρά και με την τρίτη απογειώθηκε!


όλο και πιο ψηλά...

αμολήσαμε (την φούξια, βεβαίως) καλούμπα!
Επιτυχής η αποστολή, πανευτυχής η πριγκιπέσα και η παρέα της. (Ο δε μπαμπάς της τόσο περήφανος για το επίτευγμα που τώρα θέλει να πετάει αετό κάθε Σ/Κ, άντε να τον μαζέψουμε...)

Η αβεβαιότητα για τον καιρό μας είχε αποθαρρύνει να προετοιμάσουμε κανονικό πικ-νικ, οπότε... ας είναι καλά το παρακείμενο ταβερνάκι και τα θαλασσινά του, το κρασάκι και τα ψαράκια του.


Στη συνέχεια εκπαιδευτικός (και χωνευτικός) περίπατος.



.

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009

Κούλουμα... εσωτερικού χώρου

.
Όλα κανονισμένα ήταν. Ποιος μαγειρεύει τι, ποιοι φέρνουν χαρταετό, πού θα τους πετάξουμε...
Η πριγκιπέσα όμως ασθένησε την Κυριακή (μια -μονοήμερη, τελικά- ίωση αλλά πού να το ξέρουμε) και για ευνόητους λόγους δεν συμμετείχαμε στη μάζωξη της παρέας την Καθαρά Δευτέρα. "Φτιαγμένοι" όπως ήμαστε για αετό, αποφασίσαμε να κατασκευάσουμε έναν... εσωτερικού χώρου.

Φτιάξαμε τον σκελετό (ξυλάκια για σουβλάκια και κλωστή DMC)


Επέλεξε τα χρώματα και τη διακόσμηση


Τον ντύσαμε


Φτιάξαμε τα ζύγια του (αμ, πως, μισές δουλειές;)


Την ουρά του, και... έτοιμος!


Όχι, δεν τον πετάξαμε, τον στολίσαμε όμως στην εξώπορτα!
Στη συνέχεια τσακίσαμε -μεταξύ άλλων- ένα νοστιμότατο μυδοπίλαφο!

Αύριο, Σάββατο, καιρού επιτρέποντος, κανονίσαμε πικ νικ με διάφορα μεζεδάκια και πετάμε -έστω και καθυστερημένα- τον κανονικό μας αετό (κατασκευής μας και αυτός!).
.

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009

5+1 σπαστικά θεματάκια

.
Είμαι αναποφάσιστο άτομο και κάθε φορά που καλούμαι να καταρτίσω λίστες επιλογής δεν ξέρω τι να βάλω και τι να αφήσω. Στο παιχνιδάκι που με κάλεσε η Αλεπού (ευχαριστώ) είχα το ίδιο πρόβλημα: Ή υπάρχουν πολλά ενοχλητικά, σπαστικά θεματάκια γύρω μας ή εγώ είμαι μυγιάγγιχτη και γκρινιάρα. Θα μπορούσα να γράψω 50 pet peeves, διάλεξα 5+1 "από το αυτί", προσπαθώντας να εστιάσω σε συμπεριφορές και όχι σε απόψεις.

Με ενοχλούν:
1) Να κάνω συναλλαγή στο ΑΤΜ ή στο γκισέ της τράπεζας με τον επόμενο της ουράς κολλημένο στην πλάτη μου. Δεν είναι μόνο ζήτημα ασφάλειας είναι και έλλειψη διακριτικότητας.

2) Όσοι όρθιοι επιβάτες «ρίχνουν άγκυρα» δίπλα στις πόρτες των λεωφορείων (συνήθως αγκαλιά με το ακυρωτικό μηχάνημα). Κανείς δεν προχωρά παραμέσα γιατί «θα κατέβει στην επόμενη στάση» αλλά οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν κατέβει μέχρι να κατέβεις. Παρόμοια περίπτωση όσοι έχουν σπρώξει για να μπουν «έλα, παιδιά, ένα βηματάκι πιο κει να μπούμε όλοι, παραμέσα είναι άδειο το λεωφορείο» και -αφού τα καταφέρουν- στην επόμενη στάση φωνάζουν «μη σταματάς οδηγέ, δεν βλέπεις ότι δεν χωράει άλλος;»

3) Τα τηλεφωνήματα από τράπεζες, ασφαλιστικές, διαφημιστικές κ.λπ. Δεν φτάνει που χωρίς τη συγκατάθεσή μου βρίσκομαι στις λίστες τους, είναι τόσο δύσκολο να σεβαστούν ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ τις ώρες κοινής ησυχίας;

4) Όσοι είναι άνω των 10 ετών (και πολύ λέω) και επιμένουν να μασάνε (τσίχλα, φαγητό) με ανοιχτό στόμα πλαταγίζοντας μάλιστα τη γλώσσα. Αρνητικό BONUS, ο συνδυασμός με το (1).

5) Κάποιοι πωλητές/τριες που ξινίζουν αν κάτι σου φανεί ακριβό. Μπορεί αγαπητέ/ή κύριε/κυρία να με θεωρείτε ανάξια εισόδου στον χώρο που εργάζεστε αλλά μπορώ να έχω λίγη αγγλική ευγένεια παρακαλώ; Και, στην τελική, αφού σίγουρα με το δικό σας μισθό δεν μπορείτε να το αγοράσετε γιατί σας κάνει εντύπωση που δεν μπορούν και άλλοι;

6) Να χάνω ένα ολόκληρο απόγευμα για κάθε επίσκεψη σε γιατρό λόγω τριπλοκλεισμένων ραντεβού. Ναι, ανθρώπινο είναι να πέσουν έξω 15 λεπτά ή να παρεμβάλουν ένα έκτακτο περιστατικό. Όταν μιλάμε όμως για αναμονές μίας και πλέον ώρας και μάλιστα κατ’ εξακολούθηση, είναι έλλειψη σεβασμού στον ασθενή και υπεροψία. Γιατί ο δικός τους χρόνος είναι πιο πολύτιμος από τον δικό μου;

Καλώ (αν επιθυμούν) τους
Margo
Διόνα (mammaka)
Iza
heart n soul
Natassa
Όλγα
.